Duimpies omhoog

‘Meester, meester, u zit veel te dichtbij! Wilt u een beetje naar achteren gaan?’

M’n eerste online ‘les’ in Microsoft Teams is, zeker qua cameravoering, nog even wennen. Blijkbaar zit Tomasso ongeveer in m’n linkerneusgat te kijken bij een heuse primeur: het eerste online bijpraatrondje in het nieuwe schooljaar. En nee, dan is het niet de bedoeling dat Tomasso direct een trauma oploopt van het neusgat van de meester.

Voor veel van onze kinderen is het spannend. Vorig schooljaar zaten ze nog in groep 4 en kregen ze tijdens de lockdown alleen schoolwerk op papier mee. Nu moeten ze als groep 5-leerling vooral op hun Snappet (mini-tablet) werken. Daarnaast is er één keer per dag een online ‘les’ in Microsoft Teams. Dat gaat niet vanzelf. Zeker bij kinderen en hun ouders die nog niet zo lang in Nederland wonen en worstelen met de taal.

Aan de voorbereiding ligt het niet. Alle kinderen hebben voor de kerstvakantie een keurig werkrooster per dag, de inlogcodes en wachtwoorden voor Snappet en Microsoft Teams en de Snappet zelf mee naar huis genomen. De basisvoorwaarden zijn dus dik in orde. Alleen: wie de juiste ingrediënten heeft, bakt niet automatisch een toptaart, blijkt op schooldag 1 en dag 2 van het nieuwe jaar.

Bij Tomasso lukt het dus wel. Voor hem is er zelfs extra reden voor een taart: hij is vandaag jarig. Beetje sneu om dat zo via Microsoft Teams te vieren, zeker omdat het de rest van z’n groepje (we werken in Teams in groepjes van vier of vijf kinderen) niet gelukt is om in te loggen. Toch blijft hij in opperbest humeur: hij showt een vers verjaardagscadeau, een prachtig geschiedenisboek. Ik stel voor om online ‘lang zal hij leven’ voor hem te zingen, maar daar bedankt Tomasso vriendelijk voor – vast bang dat dat linkerneusgat weer zo dichtbij komt.

We praten wat bij over de vakantie en het schoolwerk. Hoewel hij de taal niet helemaal vloeiend spreekt, valt het me opeens op hoeveel progressie hij de afgelopen maanden heeft gemaakt. In september ‘weigerde’ hij nog om Nederlands te spreken – Engels ging toch veel beter? En hoor ‘m nu eens: ‘Meester, ik wil nog iets zeggen. Dit is de allereerste meeting van mijn hele leven! Mijn vader heeft vaak meetings op de computer. Nu weet ik ook hoe het moet!’ Ik zeg dat ik ‘vereerd’ ben dat ik erbij mocht zijn; we nemen zwaaiend afscheid.

**

Niet bij iedereen verloopt het zo soepel. Bij sommige kinderen zijn er computerperikelen, er zijn Snappets die niet opstarten, er is een laadkabeltje dat kwijt is, een verhuizing waardoor er geen wifi beschikbaar is en een verbouwing waardoor alles in het honderd loopt. Ik bel iedereen waarvan ik zie/merk dat het nog niet lukt en spreek lieve vaders, goedwillende moeders, vrolijke leerlingen, een radeloze oma, een behulpzame buurvrouw en ‘een goede vriendin’ die optreedt als intermediair omdat moeder geen Nederlands spreekt. Het zijn, kortom, uitdagende dagen.

Na wat mislukte pogingen krijg ik een verhuizend jochie aan de lijn dat we bijna twee dagen kwijt waren. Microsoft Teams lukt nog niet, zegt-ie, maar Snappet gaat ‘heel goed’.

‘O’, zeg ik verbaasd. ‘Dat is fijn voor je, jongen. Maar ik zie dat je nog nul sommen hebt gemaakt.’

Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn. Hij was even vergeten dat de juf en ik live kunnen meekijken met alle Snappet-vorderingen.

Bij een ander ventje dat wél online verschijnt, zie en hoor ik in de gauwigheid een stuk of vijf broertjes/zusjes op de achtergrond rondhollen en blèren. Knappe jongen die dan z’n schoolwerk af krijgt. Ik wens ook z’n ouders een prettige wedstrijd.

Terwijl ik bedenk dat dit thuiswerk-avontuur erg veel vraagt van de ouders en kinderen, komt er via de chat een berichtje binnen van Tomasso.

‘Goeie meeting, meester!’ Daarachter een hele trits duimpies omhoog.

Misschien moeten we ons daar maar aan vasthouden in deze weken waarin we ‘surrogaat-schooltje’ spelen: duimpies omhoog voor onze kinderen en de ouders die geweldig hun best doen. Duimpies omhoog voor alles wat wél lukt.