Een positief bericht

Het jochie stapt bedremmeld op me af. Donkere kijkers. ‘Meester, mag het raam dicht? Ik heb het een beetje koud.’

Vooral de laatste maand is ‘kou in de klas’ een hot item. Sinds die kolere-corona hebben we CO2-meters in de klas, en die zijn onverbiddelijk: zo gauw de ramen maar even dicht gaan, schiet de meter in het oranje, vlak daarna in het rood. Frisse lucht hebben we nodig.

Ik leg het kouwelijke kereltje uit hoe het zit, en dat het raam echt open moet blijven. Dat heeft-ie vast al eerder gehoord, maar niet van mij. Ik ben vandaag invalmees, in groep 5 van de eerste collega die waarschijnlijk geveld is door corona. Natuurlijk is zo’n bericht even schrikken, maar the show must go on. Tenminste, zo lang het kan.

Ondanks mijn houtje-touwtje lesvoorbereiding – ik kreeg pas vanochtend te horen dat ik hier mocht optreden – verloopt de dag nagenoeg rimpelloos. De kinderen vinden het volgens mij wel gezellig, zo’n rare invalsnuiter die het ook allemaal niet precies weet; ze zijn behulpzaam in het kwadraat. En ik geniet van de vrolijke energie in deze – voorbeeldige – groep.

Vlak voor de kinderen naar huis gaan, moet ik ze iets vertellen: de vaste meester is flink ziek, en voor de volgende dag is er helaas geen invalmees of -juf beschikbaar. Ze zijn morgen vrij. Dat de bewuste collega even daarvoor positief is getest op corona, vertel ik er nog niet bij. Dat komt een uurtje later in een brief naar alle ouders wel, zo is afgesproken.

Met een licht onbestemd gevoel – hoop dat het meevalt met de zieke collega – sluit ik om 17.00 uur de ramen. Hoe lang blijven die aerosolen eigenlijk in een klaslokaal hangen?

**

Als Jaap van Dissel dat al niet weet, weet ik het natuurlijk ook niet. Ik weet wel dat drie dagen na mijn invaldag een verontrustend telefoontje volgt. Ook collega nummer 2 is positief getest. Of ik een sneltest wil laten doen. Ook hij heeft op maandag een tijdje met me staan praten. Op afstand, maar toch.

Een uur later zit ik bij de sneltestlocatie, merkwaardig genoeg gevestigd in een café. Vol vertrouwen in de goede afloop – ik voel me prima, heb diezelfde ochtend nog een eind hardgelopen en heb alleen een natte neus – onderga ik de test. ‘Kwartiertje wachten, je krijgt de uitslag zo per mail’, meldt het testteam.

De mail is er zelfs eerder. Toch wat nerveus open ik het bericht. ‘Positief’, staat er in m’n schermpje. Ik lees het – ongelovig – drie keer, open dan de bijlage, maar het staat er echt: ‘Positief. U bent besmettelijk voor anderen’.

Ik lees het bericht nog een keer. Pas nu zie ik dat er twee flinke dt-fouten in staan. Zal wel de beroepsdeformatie van een schoolmeester zijn, maar als ze het Nederlands al niet zo goed beheersen, hoe betrouwbaar is die test dan?  

Maar da’s onzin natuurlijk. Gauw school bellen. Met wie heb ik allemaal contact gehad?

Kolere-corona.

**