Toneelstukje

Geginnegap in de klas: de juf en de meester voeren samen een toneelstukje op. In het kader van de ‘sociale vaardigheidstraining’ (sociale competenties) laten we zien hoe je oprechte interesse toont in de ander. We vergroten de boel nogal uit: bij het eerste gesprek zit de juf onderuitgezakt naar alles behalve mij te kijken en te luisteren. Ze laat me kakelen, tot ik er maar mee stop omdat ze me totaal negeert.

Even later doen we voor hoe ervaringen delen en ‘actief luisteren’ ook kan: rechtop zittend, de ander aankijkend, af en toe een vraag stellen en een complimentje geven. En vooral de ander het gevoel geven dat hij/zij jouw verhaal begrijpt, dat je moeite doet om je in de schoenen van de ander te verplaatsen.
‘Nu jullie’, zegt de juf. De kinderen gaan oefenen met hun buurvrouw of buurman. De meeste kinderen pikken het snel op, zeker voor 8- en 9-jarigen, die soms nog moeten zoeken naar woorden. Hier en daar hebben ze hulp of een duwtje in de goede richting nodig en zeker niet alles gaat perfect, maar ze merken dat het basisidee werkt: gesprekken worden leuker en beter als je actief naar de ander luistert, als je probeert de ander te begrijpen.
Als de kinderen naar huis zijn, zijn de juf en ik opgetogen: het was een topdag, met als hoogtepunt de les sociale vaardigheid. ‘Wat de kinderen hier hebben geoefend, is belangrijker dan driehonderd rekenlessen’, is onze voorzichtige inschatting.

**
Naar huis rijdend luister ik naar het nieuws op de radio. Eerst een interview met een arts die alarm slaat: haar ziekenhuis kan het aantal corona-patiënten niet meer aan. En vlak daarna een bericht dat een groepje corona-ontkenners een (ander) ziekenhuis dreigt te bestormen: covid zou niet bestaan, en die ‘zogenaamde’ corona-patiënten zijn niks meer dan ‘acteurs’.
Ik moet direct denken aan onze les sociale competenties. Je verplaatsen in de ander, je inlevingsvermogen gebruiken, ‘begrijpend luisteren’: dat proberen we 8- en 9-jarigen bij te brengen. En in de boze buitenwereld lukt het bij sommige volwassenen nog niet?
Wild idee: misschien moeten we de basisschool wel openstellen voor volwassenen, voor herhalingslessen ‘sociale competenties’. Met onze kinderen als ‘juryleden’. De juf en ik willen ons toneelstukje heus nog wel een keer opvoeren.
Er zijn nog kaarten.